Water is een essentieel element voor het leven, aangezien het al onze stofwisselingsfuncties en vitale fysiologische reacties regelt. De vraag rijst echter: zijn alle drinkwaters hetzelfde?
Quelle eau boire pour favoriser la bonne santé ?
We bestaan meestal uitwater (99,1% molecuulgewicht) en voornamelijk circulerend water (lymfe, bloed, intra- en extracellulaire vloeistoffen). Het zijn deze waterige weefsels die ionen en alle voedingsstoffen vervoeren die essentieel zijn voor het functioneren van onze cellen. Het zijn ook deze lichaamsvloeistoffen die zorgen voor de afvoer van metabolisch afval naar de afvoerkanalen van ons lichaam. De voedingsstoffen en toxines die worden afgevoerd, worden getransporteerd door watermoleculen, moleculen waaraan zij zich binden door middel van een reeks elektromagnetische bindingen.
Zoals we allemaal weten, bestaat de watermolecule uit 2 positief geladen waterstofatomen en één negatief geladen zuurstofatoom. Men kan dus zien dat de watermolecule een kleine dipool of bipool vormt die niets anders is dan een kleine magneet waarvan de polen elementen met tegengestelde lading kunnen aantrekken. Deze bipool functioneert dus, zoals elke magneet, als een antenne, d.w.z. dat hij zowel ontvanger als zender is van elektromagnetische of trillende informatie.
L’eau et son rôle de transporteur
Willen watermoleculen hun elektromagnetische transporter rol vervullen, dan moeten zij vrij zijn, d.w.z. niet reeds gebonden of geladen met andere elementen. Het is heel eenvoudig te begrijpen: als in een metrotrein alle zitplaatsen bezet zijn en de trein overvol is, zal geen enkele passagier kunnen instappen. Anderzijds zullen er, als de trein leeg is, plaatsen beschikbaar zijn voor het vervoer van mensen die dat wensen. Hetzelfde geldt voor watermoleculen.
Het is dus noodzakelijk een water met een laag mineralisatiegehalte te drinken, omdat in dit geval slechts een klein deel van de moleculen geladen zal zijn, terwijl de andere, die vrij zijn, gebruikt kunnen worden voor het transport van voedingselementen of de afvoer van cellulair metabolisch afval. Laten we niet vergeten dat de elementen die nodig zijn voor het functioneren van de cellen (mineralen, sporenelementen, voedingsstoffen, vitamines, enz.) worden geleverd door het voedsel dat we eten. Willen deze voedingselementen goed door het lichaam kunnen worden opgenomen, dan moeten zij in chelaatvorm (gecombineerd met andere elementen) worden opgenomen, wat het geval is voor voedingsstoffen die via de voeding worden geleverd, maar dit is absoluut niet het geval voor mineralen in flessenwater. Het heeft dus geen zin te vertrouwen op mineraalwater om te mineraliseren, want de elementen die het bevat zijn niet gechelateerd en dus niet opneembaar.
Volgens onderzoeker Marc Henry (wiens vele lezingen over water we u graag willen laten zien) zou het ideaal zijn omwater te consumeren met een droog residu van ongeveer 25 tot 30 mg per liter. Dit wordt verplicht vermeld op de etiketten van gebotteld water. U ziet ofwel de woorden "droog residu" of "totale mineralisatie". De maximumtolerantie voor dit criterium moet 100 mg per liter bedragen. Boven dit niveau wordt drinkwater fysiologisch onverenigbaar geacht, om nog maar te zwijgen van de toxiciteit van bisfenol (uit plastic flessen) en medicijnresten die in gebotteld water zijn aangetroffen.
L’eau, médium de vos pensées
Door zijn magnetisme kan water veel meer dan alleen voedingsstoffen vervoeren. Het kan worden opgeladen met allerlei soorten elektromagnetische informatie die zowel van ons eigen lichaam afkomstig is, zoals gedachten of woorden, die ook trillingen of elektromagnetische informatie vormen. Het lijkt dus van essentieel belang te leren onze gedachten te beheersen en onze woorden te beheersen. Om uzelf te overtuigen van de werking van woorden en gedachten op water, kunt u verwijzen naar het belangrijke werk van de Japanner Masaru Emoto.
Aangezien water geen onderscheid maakt tussen goede en giftige informatie, kan het ook schadelijke golven oppikken, zoals die van basisstations, wi-fi, Linky-meters, enz. Hier betreden wij het gebied van het watergeheugen, dat thans is aangetoond door professor Montagnier na de heropleving van het werk van Benveniste.
Quelle eau choisir ?
Wij raden ook af kraanwater te drinken, aangezien dit veel giftige elementen bevat. Deze omvatten chloor (grote verstoorders van schildkliermechanismen), nitraten (zeer gevaarlijk vooral voor baby's en kinderen, maar ook niet ideaal voor volwassenen), zware metalen (chroom, nikkel, koper, zink, arseen, cadmium, kwik) en pesticiden (herbiciden, insecticiden, fungiciden, acariciden, bactericiden, enz.)
Onthoud dat alles met het achtervoegsel "cide" betekent "gemaakt om te doden" . Sinds 2011 erkent de WHO zelf dat er medicijnresten zitten in rivierwater, maar ook in het water uit onze kranen. Voeg daar nog aan toe dat het ook afzettingen van lood, aluminium of zelfs andere hormoonontregelende stoffen zoals plasticresten kan bevatten als gevolg van de materialen waaruit de leidingnetten zijn opgebouwd.
De ideale oplossing bestaat er dus in tapwater of regenwater te filtreren om er bio-compatibel drinkwater van te maken. Er zijn verschillende filtratiesystemen met verschillende prestatieniveaus. De filtratie in het lage segment bestaat uit kruiksystemen met harsfilters. Dit type filtratie levert beperkte resultaten op omdat het nitraten en zware metalen niet tegenhoudt, hoewel het al beter is dan kraanwater drinken zoals het is.
Deze vorm van filtratie is op lange termijn duur, omdat de filterpatronen zeer regelmatig moeten worden vervangen om bacteriële besmetting te voorkomen. Volgens sommigen zou de Rolls-Royce van de filtratie de technologie vanomgekeerde osmose zijn. Helaas is de aanschaf van deze apparatuur vaak erg duur. Er wordt verontreinigd water in de natuur geloosd, d.w.z. water dat de door de filtratie tegengehouden giftige stoffen bevat. Osmosewater wordt zo fijn gefilterd dat het geen mineralen meer bevat. Het is dus vergelijkbaar met gedestilleerd water en moet worden geremineraliseerd met behulp van speciale patronen. Osmose-systemen vereisen frequente vervanging van de patronen (jaarlijks of om de twee jaar), waardoor de kosten van deze luxe filtratie nog verder oplopen.
Dan blijven filtersystemen over die gebruik maken van patronen op hars- en/of koolstofbasis. Over het geheel genomen zijn ze veel minder duur en toch zeer doeltreffend, aangezien bij de meest efficiënte merken filters de filtratiegraad die van omgekeerde osmose benadert.